پیشرفت های چشمگیر در علوم و تکنولوژی همیشه با اختراع وسایل جدیدتر اتفاق می افتد. تلسکوپ، میکروسکوپ و ترانزیستور، اختراعاتی بودند که اخترشناسی، میکروبیولوژی و کامپیوتر را دگرگون ساختند. در بیوتکنولوژی هم وضع به همین شکل بود. ابزارهایی که در پنجاه سال اخیر در اختیار دانشمندان قرار گرفت، موجب پیشرفت سریع بیوتکنولوژی گردید. یکی از این ابزارها کلون کردن بود. وقتی کلون کردن در اختیار دانشمندان قرار گرفت، دانشمندان شروع کردند به ساختن DNA های جدید و عجیب و غریب اما بیولوژیست ها سه چیز را نمی دانستند.
اولا اینکه DNA ای که ساختند، دارای چه توالی خاصی است.
دوم اینکه آیا این DNA کلون شده در باکتری بیان می شود یا خیر؟ (آیا به ساخت پروتئین مورد نظر منجر می شود یا خیر؟)
سوم اینکه توالی آمینواسیدهای پروتئین هایی که تولید می شود چیست؟
برای دانستن اینها به دو ابزار مهم نیاز داشتند. انسولین، هورمونی که توسط بدن ترشح می شود تا دیابت درمان شود، اولین پروتئینی بود که به طور کامل توالی آن شناسایی شد. به این ترتیب، اولین پروتئینی حیوانی که توانست کلون شده و در بدن باکتری ها تولید شود و در مقیاس تجاری در دسترس قرار گیرد. تعیین توالی DNA برای اولین بار در اواخر دهه ۱۹۷۰ انجام شد.
یکی دیگر از ابزارهای ارزشمند بیوتکنولوژیCycling DNA بود. در سال 1985 یکی از شرکتهای تحقیقات بیوتکنولوژی روشی ابداع نمود که در آن بخش کوچکی از DNA، مثلاً حدود 100 مولکول برداشته می شد با آنزیم دی ان ای پلیمراز فرآوری می شد و DNA اولیه تقویت می شد. این فرآیند PCR نام گرفت که علامت اختصاری واکنش زنجیره ای پلیمراز می باشد. با استفاده از این روش، دو شاخه DNA از هم جدا می شود تا تک شاخه ها ایجاد شود. پرایمرهای جدید به همراه چهار نوکلئوتید و همچنین آنزیم دی ان ای پلیمراز اضافه شده به سری جدیدی از کپی های DNA های اصلی منجر شده و دو برابر مقدار اولیه می شود.

مطلب فوق را در شبکه های اجتماعی زیر با دوستانتان به اشتراک بگذارید