کورنئوسیت = corneocyte

 لایه شاخی سالم اپیدرم. در این تصویر عوامل مرطوب کننده طبیعی یا NMF ها به صورت دانه های آبی نشان داده شده است. کورنئودسموزوم ها، ارتباط دهنده سلول ها می باشند که با خط های آبی نشان داده شده. کورنئوسیت ها سلول های اصلی لایه اپیدرم هستند. روی کورنئوسیت ها یک لایه لیپیدی cornify شده قرار دارد. لیپیدهای بین سلولی با رنگ سفید نشان داده شده است.

 لایه شاخی، بیرونی ترین لایه اپیدرم بوده و شامل سلول های مرده، کورنئوسیت ها بوده که بدون هسته و اندامک می باشد. پوسته ریزی از سطح لایه شاخی صورت می گیرد و موجب تعادل در ساخت کراتینوسیت در لایه زایا می شود.

 امولینت ها مثل occlusive یک لایه پوشاننده روی پوست تشکیل میدهد تا از تبخیر نامحسوس آب از سطح پوست جلوگیری کند. امولینت ها با محدود کردن فاصله ی بین کورنئوسیت ها (سلول های مرده پوست ) و جبران لیپید های از دست رفته پوست، از خشکی پوست جلوگیری میکنند و موجب نرمی پوست زبر شده میشوند.

 تفاوت کراتینوسیت با کورنئوسیت آن است که کراتینوسیت زنده بوده و دارای هسته سلولی و سیتوپلاسم است. وقتی کراتینوسیت آب و هسته خود را از دست می دهد و از وضعیت زنده به وضعیت مرده تبدیل می شود به آن کورنئوسیت می گویند. بخش زنده لایه اپیدرم عبارتست از: لایه های بازال، دانه دار و خاردار و بخش مرده اپیدرم همان لایه شاخی است.