اپیدرم ابریژن یا پیلینگ به معنای تراش دادن اپیدرم می باشد پیلینک می تواند با دستگاه یا بدون دستگاه انجام شود. نوع بدون دستگاه آن توسط مواد شیمیایی یا کرم های پیلینگ انجام می شود. کرم های پیلینگ حاوی موادی است که باعث حل و متلاشی شدن سلول های مرده سطح پوست می شود. پیلینگ پوست را نرم نموده و دانه های سرسیاه پوست را می زداید.

تاریخچه پیلینگ

راهکار استفاده از مواد شیمیایی برای لایه برداری از پوست تاریخچه ای به قدمت دوران باستان دارد. بر اساس گزارشات و شواهد، کلئوپاترا به طور دائم در حمام شیر ترش بز به منظور زیبایی پوستش استفاده می کرد. هرچند که در زمان او وجود اسید لاکتیک در شیر ناشناخته بود.
استفاده از لایه بردارهای شیمیایی در دوره جدید به زمان جورج میلر متخصص پوست بر می گردد که با مصرف فنول اقدام به برطرف نمودن جای زخم های به جا مانده (اسکار) نمود. بعد از گذشته دهه ها لایه برداری تبدیل به عملی شد که توسط افراد غیر متخصص نیز انجام می شود.

پیلینگ شیمیایی

لایه برداری شیمیایی به منظور جوانسازی پوست یکی از قوی ترین ابزارهای در دسترس متخصصین پوست یا جراحان زیبایی می باشد.

با توجه به شرایط سنی و نوع عارضه پوستی، پزشکان پوست و مو از مواد شیمیایی مختلفی برای پیلینگ استفاده می کنند. اسید تری کلرواستیک، اسیدگلیکولیک، اسید پیروویک و اسید کوجیک از رایج ترین مواد مصرفی در پیلینگ شیمیایی است.
در صورتی که عمل پیلینگ شیمیایی توسط افراد غیرمتخصص برای بیمار انجام شود، عوارضی مثل گشاد شدن مویرگ ها، عفونت باکتریال، لک شدن پوست، ایجاد جوشگاه و افزایش حساسیت پوست محتمل است.
قبل از عمل پیلینگ شیمیایی، سوابق بیماری هایی مانند آلرژی، بیماری قند، مصرف کپسول آکوتان، اعتیاد به سیگار، درم ابریژن قبلی، عفونت های پوستی، استعداد کلوئید سازی (گوشت اضافی آوردن) باید توسط پزشک به دقت بررسی و ارزیابی گردد.
بیمار تا سه ماه باید کمتر در معرض آفتاب قرار بگیرد و همه روزه از کرم ضدآفتاب استفاده کند.
اپیلاسیون صورت، داروهای ضدجوش و روشن کننده، کرم های حاوی مواد لایه بردار، رنگ مو، اسپری مو و غیره برای یک هفته قبل از عمل باید متوقف شوند.
قبل از عمل پیلینگ، بیمار صورتش را با آب و صابون می شوید تا چربی و مواد آرایشی از روی پوست پاک شوند. هرگز نباید پوست های مرده را با دست بکنید. فقط پوست های آویزان را می توانید قیچی نمائید.

انواع روش های لایه برداری پوست یا پیلینگ شیمیایی

لایه بردارهای شیمیایی بر حسب شدت به سه دسته 1- سطحی 2- با عمق متوسط و 3- عمیق تقسیم بندی می شوند.

لایه برداری سطحی

قبل از بکارگیری لایه بردار سطحی پوست را به خوبی تمیز می کنند. ماده لایه بردار با یک برس کوچک یا پد کتانی روی پوست قرار داده می شود. چند دقیقه روی پوست می ماند. سپس از آب یا الکل برای خنثی سازی اسید موجود در ماده لایه بردار استفاده می شود. زمانی که ماده لایه بردار روی پوست است، احساس سوختگی مختصری وجود دارد که استفاده از بادبزن دستی می تواند به رفع مشکل کمک کند.

لایه برداری با عمق متوسط

این تکنیک همانند لایه برداری سطحی است با این تفاوت که ماده لایه بردار مدت زمان بیشتری روی پوست قرار می گیرد و از مواد لایه بردار قوی تر با نفوذ بیشتر استفاده می شود. برای کاهش سوزش و درد ناشی از این روش لایه برداری بادبزن کفایت نمی کند. بلکه این بار باید از مسکن و کمپرس سرد استفاده شود. مدت لایه برداری در این روش معمولا 40 دقیقه است.

لایه برداری عمیق

لایه برداری عمقی زمان بیشتری دارد و در هنگام استفاده درد بیشتری احساس می شود. پزشکان معمولا برای این نوع لایه برداری داروی آرامبخش و ضد درد قوی تجویز می کنند.

تفاوت های یلینگ عمیق و پیلینگ سطحی

در پیلینگ های عمیق، ظاهر ناخوشایند پوسته پوسته شدید خواهید داشت. بنابراین تا یکی دو هفته از منزل خارج نشوید. پیلینگ سطحی نیاز به ماندن در منزل ندارد و به شرط مصرف کرم ضدآفتاب می توانید فعالیت روزمره را از سر گیرید.
روز چهارم بعد از عمل پیلینگ عمیق، شخص می تواند حمام نماید.
پیلینگ سطحی را می توان چهار هفته یک بار انجام داد. در حالی که در پیلینگ عمیق، فاصله بین دو پیلینگ حداقل باید دو ماه باشد. پیلینگ سطحی محدودیت مصرف ندارد و ارزانتر است.
قدرت ضد چروک و ضد جوش بودن پیلینگ سطحی، ضعیف تر از پیلینگ عمیق است.
پیلینگ شیمیایی روی قسمت های حساس و قرمز پوست نباید انجام شود.

پیلینگ شیمیایی چگونه کار می کند؟

پیلینگ جریان خون در سطح پوست را افزایش داده و باعث تحریک پوست و ساختن سلول های جدید می شود. معمولا سلول های پوست هر 28 روز نوسازی می شوند. به عبارت دیگر، سلول های تازه به سطح پوست آمده و سلول های قدیمی از پوست جدا می شوند. با بالا رفتن سن، سلول های مرده به راحتی از روی پوست زدوده نمی شوند. به همین علت پیلینگ برای پوست هایی که در حال پیر شدن هستند، بسیار مناسب است.

کاربردهای پیلینگ

•  پیلینگ شیمیایی یکی از روش های ترمیم و درمان نسبی چین و چروک های زودرس است.
•  جوشگاه های به جا مانده از آکنه یا آبله مرغان نیز با پیلینگ قابل رفع است.
•  پیلینگ شیمیایی همچنین روش مؤثری برای کاهش لک صورت، لک تیره پشت دست و زگیل های سطحی می باشد.

روش انجام پیلینگ

مرحله اول پاکسازی صورت است.
پوست را بررسی کنید و در صورت وجود حساسیت بیش از حد یا بیماری از انجام پیلینگ خودداری نمایید.
صورت را بخور داده و با استفاده از کمپرس گرم و مرطوب سلول های مرده را نرم نمائید.
یک لایه نازک از کرم پیلینگ روی صورت زده و 10 الی 15 دقیقه صبر کنید.
دست هایتان را مرطوب نموده و کرم پیلینگ را روی پوست حرکت دهید.
به وسیله پنبه مرطوب از گردن شروع به پاک کردن نموده و سپس به طرف چانه، گونه ها، بینی و پیشانی بروید و صورت را پاک نمائید.

نکات زیر را بعد از لایه برداری به یاد داشته باشید:

بعد از لایه برداری شیمیایی پوست به آفتاب حساس تر می شود. به همین علت استفاده از ضدآفتاب اهمیت بیشتری دارد. افراد با پوست روشن به لایه برداری شیمیایی بهتر پاسخ می دهند. پوست های افتاده و شل شده و به شدت چروکیده به لایه برداری شیمیایی پاسخ خوبی نمی دهند. به این گونه افراد روش هایی مثل لیزر توصیه می شود. قبل از انجام لایه برداری اگر داروی خاصی استفاده می کنید، به پزشکتان بگویید. مواد و محلول های لایه بردار گلایکولیک اسید، تری کلرو استیک اسید، سالیسیلیک اسید، لاکتیک اسید، کربوکسیلیک اسید و فنل می توانند به عنوان لایه بردار استفاده شوند.

نبایدهای لایه برداری شیمیایی

خانم های باردار و شیرده، افرادی که آنتی بیوتیک مصرف می کنند، افرادی که راکوتان مصرف می کنند، افرادی که زخم باز یا تبخال روی صورت دارند، مبتلایان به انواع سرطان و مبتلایان به بیماری های اوتوایمیون نباید اقدام به لایه برداری شیمیایی نمایند.

مطلب فوق را در شبکه های اجتماعی زیر با دوستانتان به اشتراک بگذارید