1- خود تراش های قدیمی: Early Razors

قدیمی ترین خودتراشها در عصر برنز در انگلستان به وجود آمدند. این خودتراش ها اغلب بیضی شکل و دارای تیغه ای از جنس برنز بودند که مانند زبانه چاقو از انتهای کوچکشان بیرون می آمد. این تیغ ها دائما باید تیز می شد و زودهم کند و فرسوده می شد و از بین می رفت.
خودتراشهای با تیغه باز جزء خود تراشهای قدیمی محسوب می شوند. کاربرد اصلی این نوع خودتراش که طرح شماتیک آن در شکل زیر دیده می شود در آرایشگاه ها است. به این نوع خود تراش، خودتراش راست (Straight razors) و یا گلوبر(cut throat) هم گفته می شود.

2- خودتراشهای ایمن (Safety razors)

همانطور که ذکر شد تیغه خودتراش های قدیمی نیار به تیزکردن مداوم داشتند و زود فرسوده می شدند که این باعث افزایش قیمت آنها می شد. خودتراش های ایمنی برای اولین بار در آمریکا توسط برادران کمف با استفاده از تیغه ها ی فورج شده (forged blade) رواج یافت. تیغه فورج شده تیغه ای است که در کوره آهنگری گداخته و با چکش شکل داده شده است. در سال 1903 ژیلت، مخترع آمریکایی خودتراش ایمنی با تیغه قابل تعویض را اختراع کرد.

3- خودتراشهای الکتریکی Electric shaver

خودتراش برقی یک وسیله رایج برای تراشیدن موهای اضافی بدن و صورت است که دارای تیغه گردان و یا نوسان کننده است. خودتراش برقی نیازی به استفاده از خمیر ریش، صابون و یا آب ندارد. این نوع خودتراش در سال 1930 توسط ژاکوپ شیک اختراع شد. خودتراش رمینتون نیز در سال 1937 توسط کمپانی رمینتون رند رواج یافت.

مطلب فوق را در شبکه های اجتماعی زیر با دوستانتان به اشتراک بگذارید