آووبنزون - بوتیل متوکسی دی بنزوئیل متان

 مثلا آووبنزون (AVOBENZONE) که یکی از فیلترهای مهم شیمیایی است به خاطر اینکه جزء معدود فیلترهایی است که جلوی UVA را می گیرد، این خودش ناپایدار است در برابر UV، یعنی بعد از 1 ساعت اثرش را از دست می دهد. به همین خاطر در کنارش فیلترهای دیگری مثل اکتوکریلن (Octocrylene) استفاده می شود تا ناپایداری آنها را افزایش بدهد.

 octyl methoxy cinamate سالیسیلات ها (salicylates) سالیسیلات ها جاذب های UVB ضعیف تری هستند و معمولاً همراه با سایر عوامل ضدآفتاب فرموله می شوند. از دیدگاه تاریخی این مواد از دیرباز مورد استفاده قرار می گرفته اند ولی با مشتقات کاراتر پابا و سینامات ها جایگزین شدند. از جمله پرکاربردترین مشتقات از این گروه، اتیل هگزیل سالیسیلات (اکتیل سالیسیلات octisalate) و هومومنتیل سالیسیلات (homosalate) می باشند. هر دو ماده فوق توان حل نمودن و همراهی با اکسی بنزون (oxybenzone) و آووبنزون (avobenzone) را دارند. تری اتانول آمین سالیسیلات (trolamine salicylate) از مشتقاتی است که حلالیت آبی بهتری دارد. مشتقات کامفر این مشتقات در ایالات متحده به تصویب نرسیده اند، ولی در اروپا شش مشتق کامفر به صورت رسمی در فرآورده ها مصرف می شوند: 4- متیل بنزیلیدن کامفر پرکاربردترین مشتق از این دسته می باشد. تری آزون ها (triazones) اکتیل یا اتیل هگزیل تری آزون (EHT) یک جاذب اشعه UVB است که در اروپا پذیرفته شده است (EU no. 15). دی اتیل هگزیل بوتامیدو تری آزون (DBT, Tinosorb M) مشتق جدیدتری است که کارایی بیشتری در جذب اشعه های محدود UVB دارد. بیس – اتیل هگزیل اکسی فنل متوکسی فنیل تری آزون (BEMT, Tinosorb S) مشتق دیگری است که بر طیف وسیعی از اشعه ماورای بنفش و از جمله UVA مؤثر است. بیس اکتیل تری آزول (MBBT) از دیگر مشتقات این گروه با طیف ضدآفتابی وسیع می باشد.

 ترکیبات تری آزونی آووبنزون Avobenzone آووبنزون در سال 1990 معرفی شد و یک فیلتر ضد آفتاب شیمیایی است برخلاف دیگر فیلترهای شیمیایی که فقط از پوست در برابر UVB ایجاد کننده آفتاب سوختگی جلوگیری می کند، آووبنزون از پوست در برابر پرتوهای UVA نیز محافظت می کند. این ماده شیمیایی به نظر ایمن می آید اما مشکلی در استفاده از آن وجود دارد و آن این است که به سرعت در اثر مواجهه با نور آفتاب شکسته می شود. 30 دقیقه پس از مواجهه با آفتاب، آووبنزون تجزیه می شود و پرتوهای موذی UVA آثار تخریبی خود را در پوست به جای می گذارند به طوری که شما تا چند سال متوجه نمی شوید.

 برای آنکه آووبنزون بیشتر از 30 دقیقه دوام بیاورد از فیلترهای نه چندان ایمنی به نام اوکتوکریلن استفاده می شود تا آووبنزون پایدارسازی شوند. اما می دانیم که اوکتوکریلن عملکرد غدد اندوکرین را دچار اختلال می کند و خودش ایجاد رادیکال آزاد می کند.

 بوتیل متوکسی دی بنزوئیل متان (buthylmethoxydibenzoylmethane) تحت عنوان آووبنزون (avobenzone, Parsol 1789) تنها ماده ای است که منحصراً به عنوان یک جاذب UVA توسط FDA پذیرفته شده است. این ماده مدت زمان بیشتری است که در اروپا مورد استفاده قرار می گیرد. بیشترین طول موج جذبی این ماده در 360 نانومتر است. مواردی از درماتیت ناشی از حساسیت نوری از این ماده گزارش شده است. تترافتالیدین دی کامفور سولفونیک اسید (tetraphthalydine dicamphor sulfonic acid) این ماده با نام تجاری مکسوریل اس - ایکس (Mexoryl SX) یک جاذب UVA است که در اروپا (EU no. 7) با اثرات مشابه آووبنزون مورد استفاده قرار می گیرد. در ایالات متحده نیز برخی فرمولاسیون-های patent با این ماده به بازار ارائه شده است. مکسوریل توسط شرکت اورال (L’Oreal) به بازار ارائه شد و در بسیاری از محصولات این شرکت و توسط برندهای این شرکت مانند لانکوم (Lancome)، ویشی (Vichy) و لاروش پوسی (La Roche-Posay) استفاده می گردد. مکسوریل SX محلول در آب است و در پروسه ساخت وارد فاز آبی می گردد. در مقابل مکسوریل XL محلول در چربی است و برای کاربرد در فرآورده های مقاوم به آب مناسب می باشد.