گل سرخ = Red flower

 خلفای اموی و عباسی که شیفته تجمل و اشرافیت دربار پادشاهان باستانی ایران بودند، موی سر و ریش را به تقلید از آنان، با مشک سیاه می‌کردند. در این ادوار، ایران همچنان به عنوان یکی از مراکز معتبر عطرسازی جهان به شمار می‌آمد، در ایالت‌های مختلف ایران، روغن‌های معطر گوناگون از قبیل: عطر بنفشه، عطر نرگس، عطر سوسن، عطر زنبق، عطر مورد، عطر مرزنگوش، عطر بادرنگ تهیه می‌شد و عطر بهارنارنج تهیه و به کشورهای مشرق زمین، صادر می‌شد. عطری که از خیساندن گلبرگهای گل سرخ، در روغن‌های مخصوص و در فیروزآباد فارس به عمل می‌آمد، معروف بود.

 مشک استفاده از عطریات با منشأ حیوانی نظیر مشک و عنبر نیز معمول بود. عطریات به طور کلی به دو صورت مفرد و مرکب تولید و به کاربرده می‌شد. برای نمونه از روغنهایی که از گلهای معطری چون نرگس، یاس و گل سرخ تهیه می‌شد، برای چرب کردن بدن و یا موی سر و ریش به منظور خوشبو کردن آنها استفاده می‌کردند. عطرهایی که از طریق تقطیر به دست می‌آمد، عمدتا به منظور معطر کردن جامه و یا جای خواب به کار می‌رفت. از موادی مانند مشک برای معطر کردن و نیز رنگ کردن موی سر و ریش – به واسطه رنگ سیاه آن – استفاده می‌شد. اما ذوق و سلیقه لطیف ایرانی، از ترکیب کردن این مواد با یکدیگر نیز گونه‌های متنوعی از عطریات و مواد خوشبو آفرید که شاید بتوان آنها را (عطریات مرکب) نامید.

 دانشمند بزرگ ایرانی بوعلی سینا با اختراع سیستم مبرد توانست برای اولین بار از گل رز، اسانس خالص تهیه نماید. علاوه بر گل سرخ و گل محمدی، از دیگر گلها و گیاهان عطرین چه از طریق عصاره روغنی و چه استفاده مستقیم از گلبرگهای آنها، برای مقاصد گوناگون استفاده می‌شد که از جمله آنها می‌توان از: شاهسیرم (ریحان)، سوسنبر، شنبلید، ضیمران، قرنفل و یاس نام برد. استفاده از عطر دلنشین گل یاس، امروزه نیز در سراسر جهان نیز رایج است.

 ترجمه به فارسی: مایع تغلیظ شده پاک کننده سطوح با رایحه گلهای قرمز Mr. Wipes فرمولاسیون غلیظ شده فاقد فسفات و مواد سفیدکننده که به شکل ویژه ای برای سطوحی مانند کاشی، سنگ مرمر، گرانیت و کاشی کف طراحی شده است. برای پوست مضر نبوده، سرسخت ترین لکه ها را می زداید و رایحه ای طراوت بخش و ماندگار به جای می گذارد.