کورنئوسیت ها = corneocytes

corneocytes = کورنئوسیت ها

corneocytes1 = کورنئوسیت ها

cluster of corneocytes = خوشه هایی از سلول های کورنئوسیت

nucleus free corneocytes = کورنئوسیت های بدون هسته سلولی

corneocytes, terminally differentiated keratinocytes = کورنئوسیت ها، کورنئوسایت ها، کراتینوسیت های تمایز یافته از بخش انتهایی

corneocytes
کورنئوسیت ها

corneocytes1
کورنئوسیت ها

 در این لایه ها ما به لایه شاخی کار داریم یعنی این بالا بالایی. میزنم این طرف تا شما لایه شاخی را بهتر ببینید. لایه شاخی خودش یک ساختاری شبیه دیوار آجری دارد. یک دیوار آجری که آجرهای این دیوار کورنئوسیت ها هستند. ملات سیمانی این دیوار چیست؟ ترکیباتی که در کل به آن لیپید می گوییم. کورنئوسیت ها پس در واقع سلول های لایه شاخی هستند. در داخل این کورنئوسیت ها یک استخرهایی وجود دارد که مواد جاذب الرطوبه آن جا قرار گرفته اند و رطوبت آب را جذب می کنند. جلوتر من به شما شکلش را نشان می دهم.

  فوقانی ترین لایه اپیدرم لایه شاخی نام دارد. سلولهای لایه شاخی اپیدرم را کورنئوسیت (corneocyte) می نامند. کورنئوسیت ها مرده و فاقد حیاتند. اما نقش بسیار با اهمیتی دارند. ساختار لایه شاخی شبیه یک دیوار آجری است. دیواری که آجرهایش را corneocyte ها و ملات سیمانی آن را مایعات بین سلولی تشکیل می دهند.

  اکسفولیانت ها یا مواد لایه بردار حاوی اسیدهای هیدروکسی هستند که در اپیدرم و درم تغییر ایجاد می کنند. تغییراتی که در اپیدرم ایجاد می شود سریع است و در محل تقاطع لایه شاخی و لایه دانه دار ایجاد می شود. این تغییرات شامل کاهش ضخامت لایه شاخی به علت کاهش چسبندگی کورنئوسیت ها می باشد. تغییرات درم با تأخیر ایجاد می شود و شامل افزایش سنتز گلایکوزآمینوگلایکن ها است. اسیدهای آلفا هیدروکسی (گلیکولیک اسید، لاکتیک اسید و مالیک اسید) که از اپیدرم به درم نفوذ می کنند، از ترکیباتی هستند که روی بخش میانی پوست نیز تغییر ایجاد می کنند.

 مکانیسم دقیق عملکرد این مواد شناخته شده نیست، ولی بررسی ها نشان می دهد این ترکیبات چسبندگی بین کورنئوسیت ها را کاهش می دهند و به همین علت اثرات لایه بردار خود را اعمال می کنند.

 دیفنس اسکالپ از بید کانادایی یا علف آتش به دست آمده که مولکول زیست فعال آن یک ماده پلی فنولی می باشد. مکانیزم عملکرد دیفنس اسکالپ: دیفنس اسکالپ با مهار آنزیم پنج آلفا ردوکتاز علاوه بر متعادل سازی میزان تولید و ترشح چربی طبیعی پوست (سبوم) با افزایش سنتز اینوولوکرین ، چسبندگی کورنئوسیت ها را افزایش می دهد. از آنجا که مالاسزیا برای رشد و تکثیر به لیپیدها و اسیدهای چرب احتیاج دارد و مجبور است از سبوم پوست سر به عنوان غذا استفاده کند، مهار آنزیم پنج آلفا ردوکتاز توسط دیفنس اسکالپ موجب کاهش تولید سبوم شده و به این ترتیب رشد این میکروارگانیسم ها را مهار می نماید.

  مهم ترین عامل در نگهداری آب پوست و جلوگیری از تبخیر آن مربوط به عوامل مرطوب کننده طبیعی پوست یا NMF است که در داخل سلول های طبقه شاخی قرار گرفته است. این مواد حدود 30-20 درصد وزن خشک کورنئوسیت ها را تشکیل می دهند. بسیاری از این مواد از هیدرولیز فیلاگرین (filaggrine) بدست می اید. این پروتئین غنی از اسیدهای آمینه هیستیدین و گلوتامین است که در هیالوکراتین یافت می شود. فیلاگرین در لایه های پایینی اپیدرم نقش ساختمانی دارد ولی در لایه شاخی به آمینواسیدهای جاذب الرطوبه و با توان اتصال به آب بالا می شکند. از جمله این اسیدهای آمینه می توان به هیستیدین، گلوتامین و آرژینین اشاره نمود استفاده تبلیغاتی از عوامل مرطوب کننده طبیعی این ها موادی هستند که به طور طبیعی در داخل پوست قرار دارند. موادی مثل اوره، اسید لاکتیک و فسفولیپیدها. این مواد بهانه خوبی برای تبلیغ برخی شرکت های تولیدکننده مواد آرایشی شده است. اوره در لایه شاخی پوست وجود دارد و اسیدلاکتیک باعث نرم شدن لایه شاخی پوست می شود. وقتی چربی های پوست کم می شود، عمل سدی لایه شاخی مختل می شود و رطوبت پوست از دست می رود. گفته می شود که فسفولیپیدها باعث نفوذ ترکیبات مرطوب کننده به پوست شده و رطوبت پوست را نگه می دارند.

  زروسیس در اثر کاهش محتوای آب لایه شاخی که به پوسته ریزی بیش از حد کورنئوسیت ها منجر می شود، به وجود می آید. پوست نرمال حاوی 10 درصد آب در لایه شاخی می باشد. در اثر مواجهه با محیط های خشک آب پوست تبخیر می شود. در نتیجه آب تبخیر شده باید از بخش های پایینی اپیدرم یا درم تأمین شود. پوستی که دچار زروتیک شده، نه تنها محتوای آب پایینی دارد، بلکه در آن لایه شاخی شکل نامنظمی ندارد.

 گلیسرین می تواند بدون افزایش محتوای آب پوست سبب نرمی پوست گردد. گلیسرین در فرآورده های موضعی، در مقادیر مناسب به پوست نفوذ می کند و سبب افزایش پیوستگی چربی های بین سلولی نیز می شود، که این امر سبب ارتقاء عملکرد طبیعی این بخش از لایه شاخی می گردد. همچنین نشان داده شده است که این ماده سبب بهبود روند تولید لایه های جدید کورنئوسیت ها می گردد که به برطرف شدن علائم خشکی پوست می شود. این ویژگی ها سبب شده است تا گلیسرین به عنوان هومکتانت مرجع شناخته شود.